Billy Graham, Wolfhart Pannenberg en John Piper over homoseksueel gedrag en onze houding ten opzichte van hen die homoseksueel geaard zijn

De erfenis van Billy Graham

Op 21 februari 2018 overleed Billy Graham in de leeftijd van ruim 99 jaar. Ongetwijfeld is Graham de bekendste evangelist van de twintigste eeuw. De lichamen van Ame-rikaanse presi­denten wor­den na hun dood opgebaard in het Capitool. Graham was de vierde Amerikaanse gewone burger en de eerste predikant aan wie deze eer ten deel viel.

Graham hield onverkort was aan de ver­zoening door voldoening, aan de realiteit van hemel en hel en aan de noodzaak van weder­geboorte. Wel was hij in zijn visie op de wil heek duidelijk een arminiaan en ging hij niet in het spoor van de Dordtse Leerregels. Het heeft ook verwarring gewekt en tegenspraak opgeroepen dat hij bereid was in zijn evangelisatiecampagnes met christenen samen te werken die alles behalve orthodox waren en vervolgens ook met rooms-katholieken.

Dat neemt niet weg dat hij telkens benadrukte dat wij alleen als wij een nieuw schepsel in Christus zijn geworden het nieuwe Jeruzalem kunnen binnen gaan. Dat was de reden dat ook wijlen ds. L. Vroegindeweij hem toch kon waarderen. Terwijl vele Amerikaanse televisiepredi­kanten niet van onbesproken gedrag waren of bleven, gold dat wel voor Graham. Veelzeggend was dat bij zijn begrafenis al zijn kinderen, die de een na de ander kort hun vader spraken, aangaven dat Graham in persoonlijke kring niet minder of anders het Evangelie beleed dan naar buiten toe.

Aanvankelijk was ik niet van plan over Graham te schrijven. Dat ik dat toch toe heeft alles te maken met het feit dat het mij al langere tijd heel diep verontrust hoe weinig getuigend de gereformeerde gezindte is als het gaat om het feit dat seksualiteit een zaak is van het huwelijk tussen één man en één vrouw en dat daarom homo-seksuele relaties in welke vorm dan ook onverenigbaar zijn met de ingang in het koninkrijk van God. Dat wil niet zeggen dat er geen homoseksueel geaarde mensen in de zaligheid delen. Immers wat bij mensen onmogelijk is, kan door Gods genade: ons kruis op ons nemen, onszelf verloochenen, ten onze zondige aarde strijden en Christus navolgen.

Over deze zaak liet Graham geen onhelder geluid horen. Een vrouw schreef eens een brief aan Graham hoe zij ermee om moest gaan dat zij verliefd was geworden op een andere vrouw. Hij antwoordde haar: ‘Maak geen vergissing, geen hoereerder, afgoden-dienaar of iemand die schuldig is aan overspel of homo-seksueel gedrag kan het konin-krijk van God binnen gaan’ (1 Korinthe 6:9). (…) ‘Als wij ons overgeven aan homoseksueel gedrag gaat dat ten koste van onze zaligheid. Uw liefde voor een persoon van hetzelfde geslacht is verkeerd en zal wor­den veroordeeld door Gods heilige normen.’

Tal van keren heeft Graham publiek dat de Bijbel ons een blauw-druk geef voor het huwelijk en de goede gave van seksualiteit en dat deze gave mag alleen genoten mag worden binnen het huwelijk tussen één man en één vrouw. Hier kunnen predikanten, ambtsdragers, politici en journalisten een voorbeeld nemen aan deze evangelist van de twintigste eeuw. Lang niet allen geven dan publiek een even helder geluid als Graham bij zijn leven deed.

Goed is dat benadrukt dat mensen ruimte moeten hebben om voor hun homoseksuele gerichtheid uit te komen, maar dat moet wel samengaan met een helder getuigenis over de noodzaak van bekering van homoseksueel gedrag. Daar is de Bijbel niet voor tweeërlei uitleg vatbaar. Ook hier geldt wat Christus zei: ‘Wie mijn Naam belijdt voor de mensen, die zal Ik belijden voor de Vader, maar wie mijn Naam verloochent voor de men­sen zal Ik verloochenen voor de Vader.’ Laat de eer van God, de zaligheid van onze ziel en het eeu­wig welzijn van onze naaste ons nader aan het hart liggen dan de publieke opinie. Anders heeft ons christen-zijn geen eeuwigheidswaarde.

 

Een getuigenis van Wolfhart Pannenberg

De Duitse, Lutherse theoloog Wolfhart Pannen­berg (1928-2014) behoort tot de toon-aan-gevende Duitse theologen van na de Tweede Wereldoorlog. Hij was bepaald niet in alle opzichten een orthodox theoloog. Hij stond veel verder van de lutherse en ook gerefor-meerde belijdenis af dan Billy Graham.

We moeten deze theoloog echter helemaal bijvallen als hij stelt dat een kerk die homo-seksuele relaties tolereert niet het recht heeft zich als een deel van de katholieke, christe-lijke kerk te zien. Immers de Tien Geboden behoren samen met de Apostolische Geloofs-belijdenis en het Onze Vader tot het herkenningsteken van katholiek christen-dom. Voor Pannenberg woog deze zaak zo zwaar dat hij in 1997 het Bundesverdienstkreuz, een orde te ver­ge­lijken die van de Nederlandse Leeuw bij ons, teruggaf.

Het jaar ervoor was deze namelijk aan een voorvechtster van de lesbische levensstijl gegeven. Pannenberg meende zeer terecht dat een overheid die de homoseksuele levens-stijl bevordert, zelf meewerkt aan de afbraak van de samenleving. Ik geef een uitspraak van hem door:

‘In het geheel van het Bijbelse getuigenis wordt (…) homosek­sualiteit zonder uitzon-de-ring gerekend tot die gedragingen waarin de afwending van de mens van God bijzonder eclatant tot uitdrukking komt (…) Hier ligt de grens of een christe­lijke kerk zich gebon-den weet aan het gezag van de Schrift. Zij die erop aandringen dat kerk de norm van haar leer op dit punt verandert, moeten weten dat een schisma bevorderen.

Als een kerk zichzelf in een richting laat duwen dat zij komt tot het punt dat zij niet homoseksueel gedrag niet langer ziet als en afwijking van de Bijbelse norm en homo-seksuele relaties zoals een persoonlijk partnerschap in liefde gelijk stelt aan het huwelijk (tussen één man en één vrouw; PdV) dan staat zo’n kerk niet langer op Bijbelse grond maar keert zich tegen het ondub­bel­zinnige getuigenis van de Schrift. Een kerk die deze stapt maakt, is niet langer een deel van de ene, heilige, katho-lieke en apostolische kerk.’

 

Het getuigenis van John Piper

Dan nu nog een paar woorden van John Piper over homosek-sualiteit en onze houding naar hen die homoseksueel gericht zijn. Wie graag breder van datgene waarvoor hij in deze zaken staat wil kennis nemen verwijs ik daarvoor naar zijn website: http://www.desiringgod.org.

‘De vreugde van seksuele intimiteit is door God bedoeld om te worden uitgedrukt in het geheimenis van het huwelijksverbond tussen één man en één vrouw. In onze gevallen wereld worstelen we allemaal met neigingen om onze seksualiteit op zondige wijzen te uiten.

Christus is niet minder gekomen om homoseksuele mensen dan heteroseksuele mensen te verlossen van hun zielsdodende afgoderij zodat wij mogen leven als discipelen van Jezus aan die een leven leiden gestempeld door vergeving van zonden, vreugde, gehoor-zaamheid en overwinning.

God heeft het huwelijk ingesteld, dat Hij omschrijft als het levenslange en exclusieve verbond tussen één man en één vrouw. Seksuele begeerten naar mensen van hetzelfde geslacht en homo­seksuele geaardheid zijn een deel van onze gebroken en door de zonde verstoorde seksualiteit die het gevolg is van het feit dat God vanwege de zonde van de mens heel de geschapen orde aan de ijdelheid heeft onderworpen.

Het goede nieuwe van Jezus is dat God zowel heteroseksuele als homoseksuele zondaren redt die vertrouw op Jezus waar Hij volledig accepteert in Christus en ondanks hun zonde en hen bijstaat door Zijn Geest de zonde te verstaan en leven dat Hem welbehaag-lijk is te leiden.

Een van de machtigste dingen die wij kunnen doen is onze kerken open te stellen voor mannen en vrouwen die zich seksueel aangetrokken tot mensen van hetzelfde geslacht en hun te omringen met het grotere levensvisioen van liefde en relaties dat het hun mogelijk maakt op te bloeien in hun contacten met familie en in vriendschappen.

Christenen kunnen echter hen die die bekend hebben gemaakt dat zij homoseksueel geaard zijn, niet werkelijk liefhebben als zij er niet van overtuigd zijn en niet eerlijk naar hen uitspreken dat homoseksueel gedrag zonde is en leidt tot het verderf en de eeuwige dood.