De Heere vraagt dat wij de tekenen van de tijden verstaan. In het keizerlijke Rome was de goddelijke keizerverering het teken van het Beest. Je hoefde slechts een papier bij je te dragen dat je een korrel wierook had geofferd. In de tijd van de Reformatie was deelname aan de mis het bewijs dat je de be-ginselen van de Reformatie niet was toegedaan. In islamitische landen kan het zeer gevaarlijk zijn te betuigen dat je Mohammed als een valse profeet ziet. In onze samenleving is de klassiek christelijke visie op huwelijk en seksualiteit de steen des aanstoots.
In het licht van de gehele Schrift maar in het bijzonder van het boek Openbaring moeten we de coronacrisis zien als een voetstap van de naderende Christus. Onze samenleving draagt tal van trek-ken van Babel. We kunnen ons niet uit de samenleving terugtrekken. Ook wij hebben er een taak en plaats. De vraag is wel of wij er ons helemaal thuis voelen. V oor iedereen is de coronacrisis een appel om met het normen- en waardenpatroon van Babel te breken. In het boek Openbaring lezen we in dat kader de oproep: ‘Gaat uit van haar, Mijn volk, opdat gij aan haar zonden geen gemeenschap hebt, en opdat gij van haar plagen niet ontvangt.’ (Openb. 18:4).
De belofte verbonden aan deze oproep betekent niet dat hongersnood, ziekten en oorlog aan degenen die Christus toebehoren, voorbijgaan, maar wel dat zij hen uiteindelijk niet deren, omdat na de dood het leven hen is bereid en zij op de jongste dag met een verheerlijkt lichaam het nieuwe Jeruzalem mogen binnen gaan. Wie aan deze oproep uit Openbaring gehoor leert geven, gaat lijken op Daniël. Die bidt in Babel met open vensters naar Jeruzalem. Die is een pelgrim in deze samenleving op weg naar het nieuwe Jeruzalem. Zo vervult een christen zijn taak als rentmeester van God in de samen-leving,
Het zicht op nieuwe Jeruzalem maakt ons niet minder maar juist meer getrouw. Een christen behoort zich niet alleen door standvastigheid in belijdenis maar ook door hulpvaardigheid naar anderen te onderscheiden. In de eerste eeuwen van haar bestaan maakte de christelijke kerk juist daarin indruk op de samenleving. Bij uitbraken van besmettelijke ziekten bleven christenen op hun post en verzorgden zij met gevaar voor hun eigen leven zieken. Daarbij vonden meerderen de dood. Dat deerde hen niet, Immers zij hadden een uitzicht over de dood.
De coronacrisis is een appel op de samenleving om niet bij brood alleen te leven, maar bij het Woord van de levende God. Christenen hebben de taak om van de inhoud van dat Woord te getuigen en hun omgeving deze gids voor de reis naar het nieuwe Jeruzalem aan te prijzen. De coronacrisis is dan ook een appel op de kerk. Wat is er veel ingezonkenheid, materialisme en wereldgelijkvormigheid. Ik noem ook het gebrek aan eenheid van hen die de Christus als de enige weg tot behoud kennen.
Laat toch iedereen wel een christen heet, maar nog niet zichzelf leerde veroordelen en zijn zaligheid in Christus zoeken, zich tot God bekeren en tot Christus vluchten. Zijn we gedoopt, dan ontheiligen wij onze doop ons wij dat nalaten. Weten we niet hoe wij dat moeten doen, dan kan ik het gebed van de kerkvader Augustinus aanbevelen. Hij heeft datzelfde probleem gekend en bad: Heere, geef Gij mij wat Gij mij beveelt en beveel dan van Mij wat Gij van mij wil.’
Wie Christus toebehoort, wordt door de Heilige Geest van het eeuwige leven verzekert. Zo worden we gewillig gemaakt om van harte voor Christus te leven. Dat laatste doen wij nooit teveel, maar altijd te weinig. Daarom is voor iedereen dagelijks verootmoediging nodig. Elke dag moeten en mogen wij weer vragen: ‘O Zoon, maar mij Uw beeld gelijk’ en ‘Heere, maak mij Uwe wegen door Uw Woord en Geest bekend’
Ik besluit deze bijdrage met een drietal citaten van de negentiende-eeuwse christenstaatsman Groen van Prinsterer over het ware belijden: ‘De belijdenis, waartoe men wordt geroepen, staat telkens met den aard der tijden waarin men leeft, in verband. Het belijden, waar de kracht des Christelijken geloofs zich openbaart, ligt niet altijd in het getrouwelijk opzeggen van al de Artikelen des Geloofs; niet altijd in een onvoorwaardelijke onderschrijving van de Symbolische Schrift; zelfs niet in eene prediking waarin geen enkel woord aangetroffen wordt, dat den meest regtzinnigen keurmeester ergeren zou. Het belijden is het uitkomen voor de waarheid waar de verdediging bezwaarlijk is, waar het belijden met lijden vergezeld is. Gelijk de aanval het kritieke punt aanwijst, zoo volgt, uit den aard der verloochening, de aard der belijdenis, welke in ieder tijdsgewricht de geloovigen voegt.’ Aan zulke belij-ders is dringend behoefte. Laat onze bede zijn: ‘O, Heere, open Gij mijn lippen door Uw kracht.’
In het decembernummer van 1875 van Nederlandse Gedachten heeft Groen bij zijn naderend levens-einde zelf zijn geestelijk testament geformuleerd. Dat luidt als volgt: ‘Met de tollenaarsbede: O God, wees mij zondaar genadig! Met de Heidelberger Catechismuswijsheid: mijn enige troost in leven en sterven. Met de juichtoon: Ik danke God door Jezus Christus onzen Heere. Met de strijdleus der Reformatie: Doet aan de gehele wapenrusting Gods en het zwaard des Geestes hetwelk is Gods Woord. Met de zinspreuk: Een Staatsman niet! Een Evangeliebelijder.’
Dan nu het derde citaat. In 1831 schreef Groen aan zijn vriend Van Rappard: ‘Maar het geloof, waar-door men een nieuw schepsel wordt, waardoor, in plaats van een eigen wil, de zucht om God te dienen de heersende is, dat geloof bezit ik niet, of althans in nog zó geringe mate, dat ik er mijzelf nog bijna onbewust van ben. Maar dat geloof is wel volstrekt nodig. Het moet ons gegeven worden. Dagelijks gebed en Bijbellezing zijn de middelen het te krijgen. Ik erken gedurig de leiding van God in mijn lot-gevallen en begin meer te vertrouwen op Gods hulp, Die Zijn goede werk in mij voleindigen zal.’
Dr. P. de Vries - artikelen en opinie 