Wie is God?

Om een goed zicht op de Heere Jezus Christus te krijgen en echt een band aan Hem, is het zaak dat we er allereerst van doordrongen raken wie God Zelf is. Dan denk ik aan de woorden van Jesaja: ‘Wee mij, want ik verga, dewijl ik een man van onreine lippen ben’ (Jesaja 6:5). Jesaja kwam tot de belijdenis dat hij een man van onreine lippen was, toen hij slechts de zomen van de mantel van Gods heerlijkheid had gezien en de engelen rondom Gods troon had horen roepen: ‘Heilig, heilig, heilig is de HEERE der heirscharen’.

Het besef van Gods heiligheid is in grote delen van de kerk verdwenen. Dat wordt wel heel duidelijk als je ziet hoe meerdere theologen en kerkelijke leiders op de coronacrisis reageren. Zij wijzen elke suggestie dat het een straf van God zou kunnen zijn van de hand. Ook het woord ‘appel’ of ‘roepstem’ durven zijn niet gebruiken. En het woord ‘oordeel’ wordt al helemaal niet in de mond genomen. Heel ver ging een theoloog die beweerde dat de gedachte dat God mensen eenmaal ter verantwoording roept voor Zijn rechterstoel over hun gedrag onchristelijk is.

*

Heiligheid

In het Nieuwe Testament is de heiligheid van God juist een centrale gedachte. Tegen die achtergrond krijgt het Evangelie betekenis. Jezus Christus redt Zijn kinderen van de toorn die zij hebben verdiend. Alleen als wij erkennen dat we gezondigd hebben tegen een heilige God, krijgt het Evangelie pas betekenis. Dan wordt genade genade. Wie de notie van Gods oordeel onchristelijk acht, geeft aan dat hij de Bijbel niet als bron en norm van het geloof erkent. Die laaft zich aan andere bronnen dan de Schrift. Dan geldt slechts één ding: ‘Tot de Wet en de Getuigenis; zo zij niet spreken naar dit Woord, het zal zijn dat zij geen dageraad zullen hebben’ (Jesaja 8:20).

Het feit dat bij epidemieën en oorlogen ook kinderen van God worden getroffen, is geen argument dat zij niet als een oordeel van God en appel tot bekering mogen worden gezien. We hoeven maar te denken aan de ballingschap. Wie geen relatie ziet tussen epidemieën, oorlogen en honger en Gods ongenoegen over het doen en laten van mensen, zal met het Bijbelboek Openbaring al helemaal geen raad weten. Daar lezen we van ernstige zaken en oordelen en op een enkele uitzondering na wordt ons dan duidelijk gemaakt dat er geen bekering volgt.

*

Schuldbelijdenis

Voor veel theologen en predikanten is het geen vraag of God in Christus met ons en door Zijn Geest in ons is. Dat er ook mensen buiten Christus zijn – ja, dat van huis alle mensen dat zijn, zolang ze niet wedergeboren zijn – wordt niet genoemd. In gebeden die ik in kerkelijke bladen gepubliceerd zag, las ik wel of God in angst en onzekerheid nabij wilde zijn, maar vond ik niet dat predikanten baden voor de gemeenteleden die nog niet met God verzoend waren, bekeerd mochten worden. Ik las niet van schuldbelijdenis zoals Daniël die deed met de woorden ‘wij hebben gezondigd en hebben onrecht gedaan en goddeloosl gehandeld en gerebelleerd met af te wijken van Uw geboden en van Uw rechten’(Daniël 9:5).

Zonde lijkt dan uitsluitend verwaarlozing van de schepping te zijn en gemis aan het zicht op het lijden van medemensen en het onrecht hun aangedaan. Nu zijn dit zeker zaken waarvoor onze ogen open moeten gaan, maar waarachtige bekering is veel dieper en veel omvattender. We leren God dan kennen in Zijn heilige majesteit, Jezus Christus in Zijn dierbaarheid en onszelf in onze verdorvenheid. Gelukkig zijn ook die geluiden gehoord. Gezegend als dit geluid tot ons kwam. Het geloof is immers uit het gehoor. Zalig zijn we als we dit geluid ter harte nemen.