Een herinnering aan een christen uit mijn geboortedorp

Tot mijn veertiende jaar heb ik in het dorp Kinderdijk ge­woond. De eerste vier jaar aan Molenstraat 72 en daarna aan Molen­straat 39. Achter Molenstraat 39 lagen volksak­ker­tjes. De akker direct achter ons huis behoorde toe aan een zekere Leeuwenburg, ouderling van de Hervorm­de ge­meente ter plaatse. Ik kan me zijn gestalte nog goed herin­neren. Hij was geen man die zo in oppervlakkige ontmoe­tingen liet merken wat er in hem omging. Maar degenen die hem beter leer­den kennen, van welke kerkelijke rich­ting zij ook waren, werden ervan overtuigd dat hij een man was die verstand had van God en Godde­lijke zaken. In januari 1990 is hij overleden en mocht hij de rust ingaan die er overblijft voor het volk van God.

Dr. C.A. Tuk­ker, die toen het overlijden van Leeuwenburg plaatsvond de gemeente van Epe diende, stond in de tijd dat ik op de la­gere school zat, als predi­kant in Kinderdijk. Dr. Tuk­ker sch­reef over Leeuwenburg in de Hervormde Kerk­bo­de voor de Veluwe. Ik neem het stukje dat hij destijd schreef, in zijn ge­heel over:

Af­ge­lopen za­ter­dag overleed C. Leeuwenburg, oud‑ou­derling uit mijn eerste ge­meen­te Kinder­dijk. Vele predi­kanten hebben een gees­telijke vader of een geestelijke moeder gehad. Pietje Baltus was de geestelij­ke moeder van Abraham Kuyper. Ze heeft zijn bekerings­weg meegemaakt en hem op die weg mogen begeleiden. Zo is ouderling Leeuwenburg mijn geestelijke vader geweest. Ik herinner me nog dat hij zijn beden­kin­gen had rond de preek die ik als kandidaat hield en waar­op Kinder­dijk me beriep. En ik dacht: voor hem moet ik op­passen. Dat is een lastige kerel.

Toen ik eenmaal aan de Kinder­dijk woonde en werkte, bleek dat deze wat stroeve man een groot geeste­lijk in­zicht had. En toen het de Heere behaagde Zijn Zoon in mij te open­baren in februari 1967, was ouderling Leeu­wenburg de eerste die direct rea­geerde op wat er met mij was gebeurd: Dat is groot domi­nee, zei hij, dat is een gewel­dig wonder.

Toen korte tijd daarna de strijd begon en ik niet wist wat de ver­hou­ding tus­sen recht­vaardiging en heili­ging was, kwam hij op be­zoek aan de pastorie en ried me te gaan preken uit de brief aan de Romeinen. Ik volgde zijn raad op en de Heere gaf me licht hoe ik voor Hem leven moest. Hij legde eens huisbezoek bij een jong on­kerkelijk echt­paar waar­van de vrouw vroeg: ‘Jullie hebben het al­tijd over bekering; maar wat be­te­kent nu die beke­ring?’ Hij ant­woordde: ‘Wilt u dat werke­lijk weten?’ ‘Ja’, zei ze, ‘dat wil ik weten.’ Leeu­wen­burg legde toen een zó helder getuige­nis af van wat God aan zijn ziel gedaan had, dat het stil werd in die kamer en de jongelui vroegen of hij nog eens terug wilde ko­men.

Ouderling Leeuwenburg was uit de we­reld gegre­pen en stilgezet bij zijn zonde en schuld, bij zijn die­pe doodstaat en verloren­heid voor God, zijn Schepper en Rechter. In die toestand heeft God hem vrij­ge­sproken voor Zijn vier­schaar, hem gerechtvaardigd en hem de blijd­schap van verzoening door Je­zus’ bloed en de wedergeboorte door Zijn opstanding doen ervaren. Vanaf die tijd was hij ou­der­ling, ambts­dra­ger, gered om anderen te red­den.

Waar is het volk dat kan getuigen vrijge­sproken te zijn voor de vier­schaar van God? Hebben we die niet te be­scha­men hoop op Hem, Die in het gericht van God is veroordeeld, hoewel Hij on­schuldig was opdat wij schul­di­gen worden vrijgesproken en in vrij­heid ge­zet? God zege­ne zijn gedach­tenis en geve ons gerechtvaar­digde zon­daars in de kerke­raadsbanken, in de kerk­banken, op de orgel­bank en op de kan­sel.

Tot zover dr. C.A. Tukker. Aan dit getuigenis heb ik verder niets toe te voegen.