Vreugde over Gods nabijheid

Het belangrijkste voor ons is dat wij toegang tot God krijgen door Jezus Christus, dat wij met God worden verzoend. Alleen zo kunnen wij zonder vrees God ontmoeten. Alleen zij die in dit leven vrede met God vonden door Christus’ bloed gaan het nieuwe Jeruzalem binnen. Nu is er wel een verschil tussen vrede met God hebben en vrede met God voelen. Als het eerste kan het geval zijn, terwijl het tweede ontbreekt. Als dat helemaal afwezig, geeft dat bij een kind van God strijdt. In het vijfde hoofd-stuk van de Dordtse Leerregels wordt gezegd dat het aangezicht van een verzoend voor de godvruch-tigen zoeter is dan het leven en de verberging bitterder is dan de dood.

In dit verband denk ik aan een tweetal voorvallen. Het eerste is een ontmoeting met een godvrezende vrouw die al ver in de tachtig was. Toen zij moeder met een aantal jonge kinderen, zo vertelde zij mij, was zij tot de volle zekerheid van het geloof gekomen. De vreugde die haar ten deel viel was zo over-stelpend dat zij haar werk feitelijk niet meer kon doen. Daarom had zij de Heere gezegd: ‘Heere, dit is te veel, zou u het iets willen terugnemen.’ Dat was ook gebeurd. De zekerheid van het geloof was gebleven, maar met tranen in haar ogen betuigde zij dat zij die mate van vreugde in God nadien nooit meer had gesmaakt.

Haar vraag was of haar gebed of God het iets wilde terugnemen wel op zijn plek was geweest. Ik heb haar verzekerd dat dit zonder meer het geval was. Wij hebben onze taak op aarde en het behoort ook bij het dienen van God die taak getrouw te vervullen. Er is een vreugde in God die zo groot is dat zij eigenlijk niet past bij dit leven. Óf de Heere neemt de vreugde in die mate weg óf hij neemt Zijn kind aan wie Hij die vreugde schenkt, op in Zijn heerlijkheid. Van dat laatste zijn meerdere voorbeelden te geven.

Dan het tweede voorval. Dat was een preek van ds. Nico de Jong (1899-1980), een zeer markant pre-dikant die behoorde bij de Christelijke Gereformeerde Kerken. Hij was een uitzonderlijk prediker. Hij kon tijdens de prediking zulke indringende vragen stellen en daarbij iemand aankijken of op iemand wijzen, dat mensen metterdaad antwoord gaven. Zelf heb ik deze prediker een drietal malen gehoord. Nog altijd kan ik mij deze diensten herinneren. Wat werd Christus op een bijzondere en indringende wijze uitgestald. Ik kan begrijpen dat toen hij eens een kerkganger aankeek en vroeg: ‘Daar weet u toch ook iets van?’ deze spontaan antwoordde: ‘Gelukkig wel dominee.’

Van een heel goede bekende van hem hoorde ik een aantal jaren na zijn dood het volgende. Als emeritus-predikant bleef De Jong preken. In die tijd heeft hij eens een dienst geleid waarin de Heere hem wel op een heel bijzondere wijze opening gaf. Dat werd tijdens de dienst door iedereen gevoeld. In de consistorie werd het ook opgemerkt. Eigenlijk hadden de broeders wel een verklaring. Voor dominee De Jong kwam hoe langer hoe meer het einde van de reis naar het nieuwe Jeruzalem in zicht en daarom mocht hij nu dat steeds dichter kwam zo’n vreugde in God ervaren.

De Jong beleed dat hij inderdaad onder een open hemel had gepreekt, maar hij moet de verklaring die de broeders gaven volledig van de hand wijzen. Hij vertelde dat hij de dagen voorafgaande aan de eerste dag van de week ernstig was aangevochten. Wist de Heere wel van hem af? Was hij wel en knecht van God en een kind van God? Deze nood had hem op de knieën gebracht. Hij had de Heere gesmeekt: ‘Ach, Heer als u mijn Vader bent en ik Uw kind, zou u dat nog eens in mijn hand willen knijpen?’ ‘En broeders, zo vervolgde De Jong, ‘dat is nu vanmorgen onverwachts en onverdiend gebeurd. Gij toch, Gij zijt hun roem, de kracht van hunne kracht; Uw vrije gunst alleen wordt d’ ere toegebracht.’