Münire Manisa vroeg zich in het Parool van 24 september 2019 waar de verontwaardiging blijft over reformatorisch onderwijs. Zij meent dat er sprake is van selectieve verontwaardiging ten opzichte van salafistische scholen. Nu zijn bij wat zij stelt belangrijke kanttekeningen te plaatsen. Tussen klassieke christenen en salafistische moslims bestaan in ethisch opzicht overeenkomsten, maar zeker ook ver-schillen.
Laten we beginnen met kledingeisen. Christenen die trouw zijn aan de Bijbel willen dat er eerbaarheid in kleding is. Maar laten we wel wezen ook een openbare school mag en kan kledingregels hebben. En als het gaat om een IPhone op school, kan ook een openbare school puur om pedagogische redenen het besluit nemen dat leerlingen die bij het begin van de lesuren moeten inleveren.
Veel wezenlijker is de visie op huwelijk en seksualiteit. Als christenen trouw zijn aan de Bijbel geloven zij dat seksualiteit thuis hoort binnen het huwelijk tussen één man en één vrouw. Zij zijn er diep van overtuigd dat niet alleen een relatie tussen twee personen van hetzelfde geslacht maar ook overspel strijdig zijn met wat God wil. Hier reiken moslims die trouw willen zijn aan de bonnen van hun geloof en klassieke christenen elkaar de hand. Maar er zijn ook hier grote verschillen. Zo kent het christelijke geloof in onderscheid met de islam geen ruimte voor polygamie. Zij leest namelijk het Oude Testament in samenhang met het tweede deel van de Bijbel, het Nieuwe Testament.
In het Oude Testament stond op overspel en een relatie tussen twee personen van hetzelfde geslacht de doodstraf. Of die altijd werd uitgevoerd is een ander vraag. Salafisten zijn er in ieder geval van overtuigd dat die strafmaat ook nu nog moet worden toegepast. Maar ook hier oordelen christenen op grond van het Nieuwe Testament anders. Het zijn zaken die alleen op geestelijke wijze mogen worden bestraft. Maakt iemand die bij een klassiek christelijke kerk behoort, hieraan schuldig dan wordt hij vermaand. Hij mag niet aan het avondmaal waarin de geloofsband met Christus wordt versterkt, niet gebruiken, maar in de erediensten is hij nog altijd welkom. Christenen geloven dat wij zich niet bekeert, eenmaal door God Zelf wordt gestraft maar niet dat zij dit behoren te doen.
Geweld in naam van God wordt in het Nieuwe Testament radicaal afgewezen. Jezus heeft hen geleerd: ‘Maar Ik zeg u: Hebt uw vijanden lief; zegent ze, die u vervloeken; doet wel dengenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld doen, en die u vervolgen.’ Dat ligt voor moslims anders. Zij zijn echt trouw aan de bronnen van hun geloof dat zullen zij de overtuiging hebben dat overspel en homoseksuele relaties met de doodstraf bestraft moeten worden. Alleen als zij die bronnen relativeren, zullen zij dat anders bezien. Hetzelfde geldt voor afval van het geloof. In alle vormen van sharia staat hierop de doodstraf. Dat ligt voor het Nieuwe Testament anders. Voor niet gelovigen en hen die afvallen van het geloof moet worden gebeden. Zij moeten met liefde worden gewonnen of teruggewonnen voor de blijde boodschap van het Gods genade in Christus.
Nu weet dat in de geschiedenis de praktijk van christenen vaak anders is geweest. Maar als het gaat om deze zaken kunnen zij hierop vanuit de Bijbel worden aangesproken. En voor reformatorische christenen is geweld in naam van God of het nu om overspel of ene homoseksuele relatie gaat of om afval van het christelijke geloof niet alleen iets waarvoor zij niet behoeven te worden gewaarschuwd, maar dat zelfs volledig buiten hun gezichtskring ligt. Dat ligt toch voor salafistische scholen echt anders. Wat Münire Manisa doet, is totaal ongelijkwaardige zaken met elkaar vergelijken.
Er is in dit land vrijheid van godsdienst en meningsuiting en ook vrijheid van onderwijs ik hoop dat die vrijheden er blijven juist ook als het gaat om het Bijbelse geluid over huwelijk en seksualiteit. Echter, wat de overheid niet mag tolereren zijn oproepen tot geweld of onderwijs waarin geweld ter verdediging van eigen overtuiging een legitieme plaats heeft. Al helemaal niet als het gaat om dodelijk geweld. Daarmee wordt de samenleving ernstig bedreigt. En dat is wat nu speelt bij salafistische scholen.
Als het gaat om de vraag hoe wij toegang krijgen tot God is er trouwens een fundamenteel verschil tussen de islam en het klassieke christelijke geloof. Volgens de islam gaat het erom dat wij de regels volgen die Allah heeft gesteld. Christenen belijden dat zij is het niet uiterlijk dan zeker innerlijk voor God falen. Hun enige verwachting dat Jezus Christus Die God en mens is, in één persoon aan heet kruis de straf van Gods eeuwige toorn die zij hebben verdiend, wegdroeg.
Een christen breekt met zondig gedrag en strijdt tegen zondige gevoelens. Dat ook gevoelens zondig zijn, kent de islam op die wijze niet. De Bijbel maakt ons duidelijk dat wij allen falen sinds wij ons afkeerden van God. Dat falen geldt zeker het gebied van de seksualiteit. Moet men niet tegen homoseksuele gevoelens strijden dan is het wel tegen overspelige gevoelens.
De boodschap van de Bijbel is dat God op grond van wat Christus deed de zonden vergeeft. We delen daarin als wij op Christus leren vertrouwen en daarom met zondige levenspatronen breken. De vergevende genade geldt ook onze zondige gevoelens waartegen wij ons hele leven moeten blijven strijden. Die boodschap mogen ook zij die worstelen met homoseksuele gevoelens horen ik kerken en scholen die helemaal vasthouden aan de Bijbel. In hun strijd willen andere christenen niet boven maar naast hen gaan staan
Allen moeten het hebben van Gods vrijspraak van schuld uit enkel genade. Zo mag er de volkomen zekerheid zijn dat niets ons van Gods liefde scheidt en wij op de dag van het oordeel het nieuwe Jeruzalem binnengaan. Hier ligt het allerbelangrijkste verschil tussen het christelijke geloof en de islam. Ik weet dat wij dan niet meer op het terrein zijn waarmee de overheid bemoeienis heeft, maar ik kan niet nalaten het te vermelden.
Ik weet niet of Münire Manisa ooit de Bijbel en in het bijzonder het Nieuwe Testament heeft gelezen. Ik kan het haar en ook anderen van harte aanraden. Of zij de boodschap gaan geloven, is geen zaak van dwang, maar van God die zorgt dat je het van harte doet. Hoe dan ook zal dan duidelijk worden dat christelijk geloof en islam allereerst geestelijk van elkaar verschillen, maar dat bij terugkeer van christen en moslims elk naar hun bronnen er ook maatschappelijk verschillen zijn die voor een overheid niet onbelangrijk zijn.
Dr. P. de Vries - artikelen en opinie 