We hebben niet alleen een lichaam maar ook een ziel

Al bijna twee jaar is de wereld en ook onze Nederlandse samenleving in de greep van de coronacrisis. Wie alleen al het boek Openbaring leest, zal in deze pandemie een appel van God op de mensheid tot verootmoediging en bekering vernemen. Verdrietig is dat van die verootmoediging naar buiten toe weinig is te merken. De coronacrisis verdeelt niet alleen de samenleving maar ook de kerk. Dan gaat het om het beleid van de overheid en vooral om de vraag of wij ons wel of niet moeten laten vacci-neren.

Vanouds zijn er in Nederland christenen die vaccinatie in strijd achten met Gods voorzienigheid. Voor sommigen is dat niet meer dan een sociale conventie. In de kring waartoe men behoort, wordt vacci-neren strijdig geacht met Gods voorzienigheid. Anderen laten het echt na in het geloof dat God meer dan een Vader voor hen zorgt. Nu kan men ook vanuit dat geloof vaccinatie als een geoorloofd middel zien. Iemand die er zo over dacht was de grote Amerikaanse theoloog Jonathan Edwards.

Toen hij benoemd was tot president van het College of New Jersey (nu Princeton University) liet hij zich tegen pokken vaccineren. Toen had dat nog aanmerkelijk meer risico’s dan nu. Het was nog voor-dat de zogenaamde koepok-vaccinatie bestond. Edwards is aan deze vaccinatie overleden. Toch had hij niet de aanvechting dat hij een ongeoorloofd middel had gebruikt. Integendeel: wetend dat alle dingen meewerken ten goede degenen die God liefhebben en dat God alle dingen leidt naar Zijn raad, is hij gestorven.

Wat mij bij de huidige discussie over vaccinatie opvalt, is dat de overtuiging dat vaccinatie strijdig is met Gods voorzienigheid slechts bij een enkeling een rol speelt. Niet alleen in gesprekken maar ook in artikelen wordt op de risico’s of vermeende risico’s verbonden aan vaccinatie gewezen. Dat is het argument om zich niet te laten vaccineren en niet het geloof in Gods vaderlijke voorzienigheid.

Zeker is dat de huidige vaccins niet zo grondig uitgetest zijn als gebruikelijk, al heeft men wel redelijk inzicht in de risico’s op korte termijn. Of er ook sprake is van negatieve effecten op langere termijn, zal de praktijk moeten leren. Zij die zich wel laten vaccineren doen dit omdat duidelijk is dat men welis-waar nog altijd corona kan krijgen, maar de kans daartoe en de gevolgen aanmerkelijk geringer zijn.

Aan medische handelingen (operaties, chemokuren, bestralingen), medicijnen en antibiotica zijn niet minder dan aan vaccins risico’s of bijwerkingen verbonden. Soms zijn die verwaarloosbaar maar zij kunnen ook groter zijn. Wie deze zaken op zich geoorloofd acht, zal bewust of onbewust op basis van risico’s en bijwerkingen een beslissing nemen. Dan hebben we het net als bij vaccins over ons lichaam en daarom mogen en moeten wij er zorg voor dragen.

Echter, als wij alleen maar over de risico’s dan wel voordelen van inenten spreken en schrijven, is het verdrietig dat wij de indruk geven dat de zorg voor ons lichaam voor ons veel belangrijker is dan de zorg voor onze ziel. Van een seculiere regering kun je verwachten dat zij uitsluitend de voordelen van vaccinatie beklemtoont en stelt dat wij zo de coronacrisis onder controle kunnen krijgen.

Als anderzijds de risico’s of vermeende risico’s van inenten breed worden uitgemeten, is de uitkomst wel verschillend, maar de grondhouding gelijk. We moeten allereerst aan ons lichaam denken. Voor menigeen is oud worden en gezond blijven de hoogste waarde, en daarbij behoort dan zoveel mogelijk risico’s worden vermeden.

Wie door genade de bijbelse boodschap ter harte leerde nemen, weet dat hij allereerst een ziel heeft en dan pas een lichaam. Belangrijker dan oud te worden en gezond te blijven is om eenmaal op goede gronden zonder vrees God te kunnen ontmoeten. Dan is nodig dat wij afgesneden worden van ons natuurlijke bestaan, ons bestaan in Adam en ingeplant in Christus.

Het geloof dat ons met Hem verenigt, woont niet alleen in een gebroken en verslagen hart, maar geeft ons ook een vreugde die de wereld – en dat geldt ook voor de wereld in godsdienstige vormen – niet kent. Vroeg of laat moeten wij dit leven verlaten. De grondtoon van het leven van een ware christen is uitzien naar de wederkomst van Christus en het neerdalen van het nieuwe Jeruzalem uit de hemel. Dan ontvangen we trouwens ook een verheerlijkt lichaam dat niet tot ontbinding kan overgaan.

Belangrijker dan de vraag of wij ons al dan niet laten vaccineren is dan ook de vraag: Wie is de Heere Jezus Christus voor ons? Zijn wij naar lichaam en ziel het eigendom van Hem> Een christen is een pelgrim. Als ons levenseinde nadert, is het leven niet voorbij maar gaat het eigenlijk pas beginnen. Onze blijdschap zal dan onbepaald door het licht dat van Gods aangezicht straalt, ten hoogste toppunt stijgen. We komen daar waar het nooit meer nacht wordt.

Wie daar niet bij leeft en daar niet uit leeft, zal echter daar komen waar het nooit meer dag wordt, ook al heeft hij zich dat op aarde nooit gerealiseerd. Laten we elkaar naar onze eindbestemming vragen. We moeten verantwoordelijk handelen maar daarboven uit gaat voor een christen een heilige onbe-zorgdheid. Immers: Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand.